អង្គរក្សស្រីម្ចាស់ស្នេហ៍

 

សង្ខេបរឿង

    ស្នេហាផ្អែមល្ហែមផ្តើមចេញពីចៅហ្វាយនិងកូនចៅស្រី រស់នៅជាមួយគ្នាក្នុងនាមជាអង្គរក្សមើលថែការពារទាំងរាងកាយនិងបេះដូងមិនថាមានរឿងអ្វីក៏ដោយ និងចាំការពាររហូតដល់ទីបញ្ចប់មិនទៅណាចោលគ្នានោះឡើយ។ ការស្និតស្នាលហួសព្រំដែនរវៀងកូនចៅនិងចៅហ្វាយបណ្តាលឲក្លាយទៅជាស្នេហាមួយដ៏ផ្អែមល្ហែម រស់ខ្វះគ្នាមិនបាន÷

    “ កញ្ចកដៃគគ្រឹចណាស់ ” អែនណាកាត់កញ្ចកដៃឲនាយកម្លោះបិតៗតែមាត់នាងរអ៊ូមិនឈប់ឡើងដល់ថ្នាក់ធ្វលឲជុងហ្គុកស្រកៀត្រចៀក។

  “ មកពីអូនឲបងច្រូតស្មៅនោះអី ” ជុងហ្គុក

  “ រួចហើយ ” អែនណា

  “ ថើបមួយខ្សឺតមក ” ជុងហ្គុក

   “ ឆ្កួត មិនឲថើបទេ ” អែនណា

   “  ក្លាចពួកវាឃើញមែនទេ! ” នាយសម្តៅលើ ថេនិងមីន។

   “ អឹម ” នាងងក់ក្បាលបញ្ជាក់ថាពិតមែន។

   “ ពួកវាមិនឃើញទេ ថើបមួយខ្សឺតមកម្ចាស់ថ្លៃ” ជុងហ្គុកធ្វើមុខដូចក្មេងរំអុកសុំនាងថើបមិនឈប់ដល់ថ្នាក់ឲនាងទាញគេមកថើបមាត់មួយខ្សឺត។

  “ អ៊ុប ” អែនណាបើកភ្នែកធំពេលដែលគេចាប់កញ្ចឹងកររបស់នាងថើបថែមទឹងបឺតជញ្ជាក់បបូមាត់របស់នាងអណ្តាគ្រលាស់ពេញក្រអូបមាត់រហូតឲនាងទន់ខ្លួនតាម។

     ភាពផ្អែមល្ហែមរវាងគ្នាពីមុនស្រាបតែបាត់អស់បន្សល់នៅសេចក្តីឈឺចាប់រស់នៅអោបទុករៀងខ្លួនក្រោយពេលកើតមានការយល់ច្រឡំមួយរវៀងគ្នា ដោយការយល់ច្រឡំនេះបង្កើតឡើយដោយ ក្រុមអាក្រក់បំណងឲពួកគេទាំងពីបែកបាក់គ្នា÷

    « មិនបាច់ធ្វើមុខមិនយល់ន័យខ្ញុំនិយាយទេខ្ញុំអស់សង្ឃឹមអស់ជំនឿលើនាងហើយអែនណាឆាប់រើសរបស់របរនាងចេញទៅ ចាប់ពីពេលនេះទៅខ្ញុំមិនត្រូវការអង្ករក្សថោកទាបដូចនាងទេចេញទៅមុនពេលខ្ញុំសម្លាប់នាង  ពេលកន្លងមកចាត់ទុកថាខ្ញុំល្ងង់ឲនាងបំពាក់ស្នែងបោករហូតទៅចុះ ពេលនេះខ្ញុំបានដឹងហើយ នាងមិនបាច់ដោះសារសូមត្រឹមចាកចេញឲ ផុតពីជីវិតខ្ញុំក្នុងពេលនេះចុះ»ជុងហ្គុកលើកដៃចង្អុលមាត់ទ្វាបញ្ជាក់ថាឲនាងចេញទៅ ស្របពេលទឹកភ្នែករបស់នាយក៏ច្រាលចេញតែខំលេបទុកទៅវិញ នាយយំព្រោះស្តាយពេលវាលាដែលមើលមនុស្សខុស មើលមនុស្សក្នុងផ្លូវល្អខ្លាំងពេករហូតធ្វើឲខ្លួនឯងក្លាយទៅជាមនុស្សល្ងង់កម្រឹតនេះ។

  «ស្តាប់ហេតុផលអូនបន្តិចទៅ អូនមិនបានធ្វើហើយក៏មិនបានដឹងដែរ បើបងស្រឡាញ់អូនបងត្រូវជឿអូនណា ជុង អូនមិនបានធ្វើទេអូនច្បាស់ជាមានគេចោទប្រកាន់ដើម្បីឲពួកយើងឈ្លោះគ្នា សូមជឿអូន អូនគ្មានគំនិតបែបនេះជាមួយបងទេ អូយ..»អែនណាចាប់ដៃនាយកម្លោះជាការអង្វរសង្ឃឹមគេយល់ព្រមស្តាប់នាង តែគេបែរជាក្រវាត់ដៃនាងចេញមួយទំហឹងមិនត្រូវការស្តាប់ហេតុផលនាងឡើយ។

  “ កុំប្រើដៃថោកទាបនាងចាប់ខ្ញុំ ឆាប់ចេញទៅ ខ្ញុំមិចង់ស្តាប់ហេតុផលអ្វីទាំងអស់ ” ជុងហ្គុកសម្លឹងមុខនាងយ៉ាងដាច់ អហង្ការមិនចង់ស្តាប់អ្វីទាំងអស់។

     ដូចនេះហើយទើបពួកគេត្រែវចែផ្លូវគ្នាដើរម្ខាងម្នាក់សិន។ ក្រោយពេលអែនណាចាកចេញការងារក្រុមហ៊ុនទាំងស្រុងត្រូវធ្លាក់លើជុងហ្គុកទាំងអស់ ព្រោះក្រុុមហ៊ុនក៏ធ្លាក់ចុះទើបតម្រូវឲគេធ្វើការតែឯងស្ទើរតែទាំងស្រុងទោះមានលេខាក៏មិនសូវទុកចិត្តព្រោះនាងទើបតែចូល តំបូងជុងហ្គុកធ្វើការបានល្អតែមិនដឹងជាហេតុអីភ្នែគេចាប់ផ្តើមចុះខ្សោយតម្រូវឲវះកាត់ភ្លាមៗតែម្តង។ 

  «  ជុងហ្គុក កំពុងស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពពិការភ្នែកព្រោះតែជាតិថ្នាំអ្វីមិនដឹងដែលគេប្រើកន្លងមក » ថេយ៉ុងតបទៅរាងតូចច្រឡឹងវិញ។

  « តើអាចមានវិធី ជួយគេបានទេ! » អែនណា

  « វិធីម្យ៉ាងនោះគឺ យកកែវភ្នែករបស់មនុស្សនៅរស់មកប្តូឲ ពេលនោះគេនិងអាចមើលឃើញដូចដើម »  ថេយ៉ុង

  « យកកែវភ្នែកខ្ញុំទៅ » រាងតូចពោលឡើង។

    « តែខ្ញុំកំពុងមិនយល់ថាវាប្រើថ្នាំនេះដើម្បីអី! » ថេយ៉ុងលើកចឹញ្ចើមឡើងដោយចម្ងល់ជាធម្មតាគេមិនដែលលេបឬប្រើថ្នាំឡើយជុងហ្គុកជាមនុស្សស្អប់ថ្នាំបំផុតមិនគួរគេប្រើថ្នាំនេះឡើយ។ 

    នេះហើយនាមជាអង្គរក្សមើលថែរការពាកគ្រប់បែបយ៉ាងសូម្បីតែកែវភ្នែមួយគូដែលត្រូវបំភ្លឺគ្រប់យ៉ាងក៏នាងសុខចិត្តលះបង់ដោយមិនស្តាយស្រណោះនោះទេ។